In de bloemrijke tuin van het Tennoodse rusthuis Anne Sylvie Mouzon, Schietschijfstraat 5, hebben we een "gemaskerde" ontmoeting met verpleegster Elizabet Ayik.
De jonge vrouw, die geboren werd in Sint-Joost, vertelt ons hoe op de middelbare school, midden in de zoektocht
naar een beroepsoriëntatie, er bij haar een natuurlijke zekerheid ontstond: "Ik zou graag mensen kunnen helpen
en mij nuttig te voelen".
"Het beroep van verpleegster was in eerste instantie geen roeping", zegt ze, "maar eerder een intuïtie waar ze zich besloot in te verdiepen tijdens haar studie verpleegkunde aan de Hogeschool Francisco Ferrer. In het kader van het Universitair Ziekenhuiscentrum Brugmann bood de school haar een studieprogramma aan met tal van praktische taken. Haar eerste ervaring als studente in een rusthuis was echter niet overtuigend. Niet gemakkelijk voor een studente om ondergedompeld te worden in de geriatrische praktijk. Elizabet Ayik stelde zich vragen over de medische relatie tussen het verplegend personeel en de bejaarden, en werkte haar bezinning hierrond uit in haar afstudeerscriptie getiteld "Hoe is een referentiepersoon op het vlak van dementie een aanwinst in de geriatrie? ".
Tijdens haar onderzoek bij de vzw Alzheimer kwam ze in contact met Carine Geldof, referentiepersoon inzake dementie in het rusthuis Anne Sylvie Mouzon. Een ontmoeting die haar in staat stelde om tot een medisch en sociaal systeem te komen dat respectvoller is voor de bewoners. Carine Geldof werd niet alleen haar externe promotor maar ook haar mentor.
Elizabet werd aanvankelijk aangeworven onder een vervangend statuut, maar werkt nu reeds 7 jaar in de ploeg van "Cantou" (verdieping voorbehouden voor dementie: Alzheimer, vasculaire dementie, ...) van het rusthuis Anne Sylvie Mouzon.
Het begeleiden van de bewoners, het voorbereiden van hun verzorging en medicatie, het werken aan hun oriëntatiepunten en het bevorderen van autonomie zijn haar essentiële taken als dagverpleegster.
In deze periode van strijd tegen de verspreiding van Covid-19 hebben alle ploegen de handen uit de mouwen gestoken om de bewoners zo min mogelijk te verontrusten en hen te helpen deze periode door te komen, ver van hun familie. Er werd snel een protocol opgesteld en de deuren van het rusthuis werden gesloten voor de veiligheid van iedereen. Sanitair materiaal (maskers, hydro-alcoholische gel, combinaties, gelaatsschermen, enz.) werd aan de medische teams uitgedeeld. De afwezigheid van familieleden, die soms onbegrijpelijk was voor de patiënten, werd gelukkig draaglijker gemaakt door videogesprekken tussen de families begeleid door de verzorgers.
De 6de verdieping werd opgevorderd om personen die minstens twee van de symptomen van het coronavirus vertoonden te kunnen afzonderen (14 dagen). Toen de tests half april veralgemeend werden, konden de patiënten systematisch worden gecontroleerd.
Tot nu toe heeft het rusthuis al bij al weinig Covid-19 gevallen behandeld, in tegenstelling tot andere rusthuizen in Brussel. "Het verpleegteam is zeer hecht. Wij zijn met bijna een twintigtal (dag- en nachtverpleegsters, mobiele- en hoofdverpleegsters) en hebben de afgelopen maanden veel steun gekregen van onze verantwoordelijken", vertelt Elizabet. "Door naar elkaar te luisteren en de goede communicatie tussen ons, de artsen en de directie, konden beslissingen worden besproken en aangepast aan de problemen die zich in de noodsituatie voordeden. Om de bewoners gezond te houden, hebben we ons soms sterk moeten houden door onze ontmoetingen met onze eigen families drastisch te beperken, om geen risico's te nemen voor de kwetsbare personen die we elke dag verzorgen".
De familiebezoeken die tijdens de inperking tijdelijk werden stopgezet, konden op afspraak worden hervat in een lokaal dat hiervoor speciaal werd uitgerust met plexiglas voor de gezondheid van iedereen.
Georganiseerd en nauwkeurig als ze is, doet Elizabet geen half werk. Ze legt ook graag contacten met de bewoners. Ze aarzelen niet om haar "de raket" of "speedy gonzales" te noemen omdat ze zoveel energie heeft en niet op haar mondje gevallen is! Als meter van 3 bewoners bevestigt ze dat het momenteel moeilijk is om afstand te houden omdat het zo’n intens werk is. "Het levenseinde begeleiden is niet elke dag gemakkelijk. Toch zien we soms kleine
overwinningen als bijvoorbeeld een patiënt herstelt en langzaam zijn of haar gezondheid terugkrijgt".
Velen oefenen vandaag het onmisbare werk uit van de essentiële eerstelijnsberoepen. Tijdens de lockdown hebben sommige burgers zelfs elke avond om 20 uur spontaan hun steun betuigd aan het medisch personeel door in de handen te klappen.
Op dat moment gingen de gedachten van Elizabet uit naar de zieken die genezen waren, maar tevens naar de andere werknemers op het terrein zoals het onderhoudspersoneel.
